Proces planowania polityk publicznych na przykładzie polityki wobec osób starszych mieszkających na wsi

Abstrakt

Traktując politykę społeczną jako jedną z polityk publicznych, możemy ją rozumieć jako szerokie zobowiązanie władzy publicznej do zaspokajania wybranych potrzeb społecznych, wśród których wskazuje się m.in. na bezpieczeństwo socjalne, usługi ochrony zdrowia, pomocy społecznej, edukacji. Obecnie wyróżnia się trzy poziomy realizowania polityk publicznych: wybory programowe, wykonywanie programów publicznych oraz rezultaty działań publicznych. W niniejszych rozważaniach zajmiemy się poziomem pierwszym, który reprezentowany jest przez polityków i urzędników na poszczególnych szczeblach władzy publicznej: władzy centralnej, którą będą reprezentowały dokumenty rządowe, władzy regionalnej (na poziomie samorządu wojewódzkiego) oraz władzy lokalnej realizowanej przez powiat i gminę. Dokumenty programowe reprezentują szerokie zainteresowanie polityków wyzwaniem, jakim jest starość w przestrzeni publicznej. Znaczny poziom ogólności, chociaż zbieżny z wytyczonymi przez naukę kierunkami poprawy jakości życia osób starszych, w połączeniu z brakiem systemu monitorowania polityk poszczególnych szczebli sprawia, że zarówno politycy, jak i urzędnicy zajmujący się kwestią starości na wsi, mają nadal wiele do zrobienia.