
Planowanie przestrzenne nie jest planowaniem w ujęciu prakseologii, nie ma bowiem charakterystycznego powiązania planu z przyszłymi działaniami, które miałyby przypisane terminy realizacji oraz niezbędne środki. Decyduje o tym treść planów miejscowych oraz skutki prawne związane z ich wejściem w życie. Ostateczny obraz przyszłego, faktycznego zagospodarowania przestrzennego pozostaje nieznany. Planowanie przestrzenne jest nie tyle planowaniem, co działaniem – wiążącym rozstrzygnięciem o prawnie dopuszczalnym sposobie zagospodarowania terenu. Planowanie przestrzenne jest działaniem celowym, a w związku z tym powinno podlegać ocenie z punktu widzenia skuteczności w osiąganiu zamierzonych celów. Planowanie przestrzenne ma duży potencjał przeciwdziałania negatywnym zjawiskom przestrzennym, lecz w niewielkim stopniu ma możliwość pozytywnego kształtowania zagospodarowania przestrzennego np. zażegnania kryzysu mieszkaniowego. Skuteczną formą pozytywnego oddziaływania na przestrzeń byłaby bezpośrednia realizacja publicznych inwestycji na gruntach będących własnością podmiotów publicznych i udostępnienie mieszkań na preferencyjnych zasadach.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.