W bogatej historii prawa kanonicznego okresu średniowiecza szczególne miejsce zajmuje Decretum Burcharda z Wormacji, wybitnego biskupa tego miasta (1000-1025), wcześniej duchownego Moguncji. Dzieło to, zwane też Liber Decretorum, Collectarium canonum, a także Brocardus, zrealizowane w latach 1007-1022, wpisało się istotnie w sekwencję systematycznych zbiorów aktów kościelnych (grupy niemieckiej) wypracowanych przed edyktem Gracjana. Uzupełnienie i wyjaśnienie zasad w prawodawstwie kościelnym, a jednocześnie przeprowadzenie reformy kościelnej było celem tych prywatnych kolekcji pochodzących z Italii, Niemiec, Galii i Hiszpanii. Przedmiotem opracowania jest Księga XV (De laicis) składająca się z 44 rozdziałów, w których można wyróżnić kilka wątków tematycznych, ujętych – ogólnie – wokół idei dotyczącej relacji między władzą kościelną a władzą świecką (połączenie funkcji państwa z ówczesną funkcją Kościoła). Analiza tomu XV zbioru wskazuje na akcentowanie przez Burcharda wyższości prawa Bożego nad prawem ludzkim oraz mocy duchowej nad władzą ziemską.