Artykuł dotyczy wydalenia członków z instytutów zakonnych, instytutów świeckich i stowarzyszeń życia apostolskiego (zwanych przez Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. „stowarzyszenia prowadzące życie wspólne”) w jego zmianach od początku XX w. do 2023 r. w prawie zachodniego Kościoła katolickiego i katolickich Kościołów wschodnich, z naciskiem na ustawodawstwo za pontyfikatu papieża Franciszka. Omówiono zmiany w charakterze prawnym procedury wydalenia, modyfikacje wydalenia obligatoryjnego i fakultatywnego, w szczególności w kontekście decentralizacji, a zwłaszcza modyfikacji wydalenia przez sam akt (ipso facto), odpowiadając na potrzebę regulacji dotychczas trudnej do rozwiązania sytuacji członków, którzy porzucili swoją wspólnotę i unikają komunikowania się z przełożonymi, również z analogią do nadzwyczajnej metody wydalenia ze stanu duchownego w przypadku duchownych, którzy nie wykonywali legalnej posługi sakralnej i nie komunikowali się z przełożonymi przez co najmniej pięć lat.