Paul-Alexandre Dulard był osiemnastowiecznym poetą żywo zainteresowanym nauką swoich czasów i teologią. Poetycko połączył te dwa zainteresowania w swoim dziele Wspaniałość Boga w cudach natury, w którym, jak przedstawiono w niniejszym artykule, podjął w duchu popularnej wówczas fizykoteologii kwestię istnienia Boga: harmonijny porządek wszechświata wskazuje bezpośrednio na jego boskiego Autora. Dyskutował także problem teodycei, odwołując się do porządku wszechświata, by wyjaśnić istnienie tego, co uważa się za zło. Dulard omawiał też nieśmiertelność duszy, na co wskazuje pożądanie szczęścia, którego nie można osiągnąć na tym świecie.