Zjawisko prywatyzacji zadań publicznych widoczne jest niemalże w każdej dziedzinie działalności państwa, w tym także w zakresie pomocy społecznej. Pomimo tego, że to organy administracji publicznej odpowiedzialne są za zapewnienie pomocy jednostkom i rodzinom znajdującym się trudnej sytuacji życiowej to niekiedy również podmioty niepubliczne angażują się w realizację tego zadania. Na gruncie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej działają m.in. domy pomocy społecznej, a także całodobowe domy opieki dla osób niepełnosprawnych, przewlekle chorych lub osób w podeszłym wieku. Rozważenia jednak wymaga czy świadczenie przez wskazane podmioty usług o charakterze opiekuńczym i bytowym stanowi realizację zadań publicznych i czy w tym przypadku można mówić o prywatyzacji tych zadań. Celem artykułu jest scharakteryzowanie wybranych placówek opieki długoterminowej oraz wskazanie jakie warunki muszą być spełnione, aby ich działalność była legalna. Aby zrealizować tak określony cel wykorzystana zostanie metoda analityczna a także dogmatyczno-prawna, które pozwolą na porównanie działalności domów pomocy społecznej i całodobowych domów opieki w oparciu o obowiązujące akty normatywne oraz literaturę przedmiotu. W związku z tym Autorka będzie się starała udowodnić, że współistnienie publicznych i prywatnych placówek opieki długoterminowej jest niezbędne ze względu na potrzeby starzejącego się społeczeństwa jednak nie w każdym przypadku ich działalność jest przedmiotem prywatyzacji.
Puoi anche Iniziare una ricerca avanzata di similarità per questo articolo.