Geneza nurtu Nouvelle Théologie

Abstract

Ruch odnowy teologii we Francji, nazywany Nouvelle Théologie, narodził się w pierwszej połowie XX wieku i przyczynił do reformy Kościoła po Soborze Watykańskim II. Przedstawicielami tego nurtu we Francji byli dominikanie z ośrodka Le Saulchoir i jezuici związani z Lyon-Fourvière.

Rozkwit ruchu datuje się na lata czterdzieste i pięćdziesiąte XX wieku. Zamiarem przedstawicieli nurtu Nouvelle Théologie była szeroko rozumiana odnowa teologiczna poprzez powrót do źródeł. Lektura Ojców Kościoła wywołała krytyczny osąd nad błędami neotomizmu, który – w ich przekonaniu – doprowadził do rozłamu między teologią a zwykłym człowiekiem. Nowi Teologowie zwrócili się w kierunku współczesnego człowieka, skupiając się na jego wątpliwościach, problemach wiary, cierpieniu.

Źródeł nurtu można doszukiwać się w narodzinach modernizmu, a także w myśli filozoficznej Johanna Adama Möhlera, Maurice’a Blondela, Josepha Maréchala i Pierre’a Rousselota.