Niniejszy artykuł podejmuje zagadnienie dowodów na nieśmiertelność duszy ludzkiej, zaprezentowanych przez Arystotelesa, a które przyjął i rozwinął Tomasz z Akwinu. Leonardo Polo, wychodząc od arystotelesowsko-tomaszowych rozważań, a szczególnie od tomistycznego rozróżnienia actus essendi-essentia, rozwija w ramach swojej antropologii transcendentalnej pojęcie osobowego aktu bycia, stwierdzając, że jest on rzeczywiście różny i nadrzędny w stosunku do istoty człowieka (odpowiednika jego duszy, która z kolei jest nadrzędna w stosunku do natury cielesnej). Stąd nieśmiertelność musi być orzekana o duszy, ale osobę ludzką musi określać coś wyższego, a mianowicie, evieternity, czyli swobodne współistnienie, poznanie i kochanie Boga.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.