Abstrakt
Niniejszy artykuł podejmuje zagadnienie dowodów na nieśmiertelność duszy ludzkiej, zaprezentowanych przez Arystotelesa, a które przyjął i rozwinął Tomasz z Akwinu. Leonardo Polo, wychodząc od arystotelesowsko-tomaszowych rozważań, a szczególnie od tomistycznego rozróżnienia actus essendi-essentia, rozwija w ramach swojej antropologii transcendentalnej pojęcie osobowego aktu bycia, stwierdzając, że jest on rzeczywiście różny i nadrzędny w stosunku do istoty człowieka (odpowiednika jego duszy, która z kolei jest nadrzędna w stosunku do natury cielesnej). Stąd nieśmiertelność musi być orzekana o duszy, ale osobę ludzką musi określać coś wyższego, a mianowicie, evieternity, czyli swobodne współistnienie, poznanie i kochanie Boga.
Bibliografia
- Platón, Fedón, 67e4, Barcelona, ed. Orbis, 1983. [Google Scholar]
- Polo, L., Curso de psicología general, en Obras Completas, Serie A, vol., XXI, Pamplona, Eunsa, 2018. [Google Scholar]
- Polo, L., Epistemología, creación y divinidad, en Obras Completas, Serie A, vol. XXVII, Pamplona, Eunsa, 2015. [Google Scholar]
- Polo, L., Estudios de filosofía moderna y contemporánea, en Obras Completas, Serie A, vol., XXIV, Pamplona, Eunsa, 2015. [Google Scholar]
- Polo, L., Nietzsche como pensador de dualidades, en Obras Completas, Serie A, vol., XVII, Pamplona, Eunsa, 2017. [Google Scholar]
- Polo, L., Quién es el hombre, en Obras Completas, Serie A, vol. X, Pamplona, Eunsa, 2015. [Google Scholar]
- Sellés, J.F., ¿Qué es filosofía?, Madrid, Eiunsa, col. Tribuna s. XXI, cap. 1: “¿Es cultura?”, 13–19. [Google Scholar]
Downloads
Download data is not yet available.
