
Przepisy dotyczące ochrony środowiska tworzą zasadniczo spójny system ochrony parku narodowego. Istotny problem to konieczność ochrony szczególnych walorów przyrodniczych Poleskiego Parku Narodowego w związku z zamiarem podjęcia działalności gospodarczej polegającej na wydobywaniu węgla kamiennego poza obszarem chronionym. Najistotniejszym elementem mającym służyć ochronie parku narodowego jest konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia przewidzianej w ustawie o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Analiza procedury wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach planowanego przedsięwzięcia prowadzi do wniosku, że możliwość uzyskania realnego wpływu na jej treść oraz na prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego warunkuje uzyskanie prawa strony w tym postępowaniu. Dyrektor parku narodowego będzie mógł być stroną postępowania, jeżeli wykaże, że obszar parku znajduje się w zasięgu znaczącego oddziaływania przedsięwzięcia, które może wprowadzić ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości, zgodnie z jej aktualnym przeznaczeniem. Spełnienie tych warunków w obecnym stanie prawnym jest trudne do zrealizowania. De lege ferenda możliwe są dwa rozwiązania. Pierwsze, to przyznanie dyrektorowi parku narodowego prawa do uzgodnienia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w przypadku możliwych negatywnych oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na przyrodę parku narodowego. Drugie zaś, to poszerzenie katalogu uczestników postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach o dyrektora parku narodowego, w przypadku możliwych negatywnych oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na przyrodę parku.