Testament życia jest zwykle rozumiany jako ostateczna manifestacja zasady autonomii jednostki. To autonomia najdalej posunięta, autonomia osoby ostrożnej, która – w warunkach braku jakichkolwiek ograniczeń fizycznych czy intelektualnych – chce zapewnić przyszłe zeń skorzystanie. Jego uruchomienie wiąże się wszakże z niejakim ryzykiem, wynikającym z samej logiki zasady autonomii; po pierwsze z tej racji, że upowszechnienie podpisywania testamentów życia prowadzić może do pewnego lekceważenia autonomii tych, którzy decydują się jednak nie sygnować takiego dokumentu; po drugie zaś ze względu na ryzyko, że wola wyrażona w przeszłości – niekiedy nader odległej – przeważy nad obecną, milczącą (dorozumianą) wolą osoby, która utraciła już intelektualne kompetencje. Aby więc testament życia mógł zachować pełną moc prawną, proponuje się wprowadzenie wymagania okresowego odnawiania podpisu pod tym normatywnym dokumentem.