Celem niniejszego tekstu jest wskazanie najistotniejszych kwestii w myśleniu o małżeństwie i jego celach w tradycji prawosławnej i katolickiej. Rozważania te trzeba bowiem odnawiać, aby z jednej strony rozpoznawać znaki czasu i otwierać się na Innego chrześcijanina, a z drugiej strony stać mocno przy tych wartościach, które są dobre i wymagają ochrony. O tym, że małżeństwo jest wartością stanowi jego nadprzyrodzony charakter, który urzeczywistnia się między innymi w charakterze sakramentu, przymierza, zjednoczenia cielesnego, komunii osób, apostolstwa małżonków.
Refleksja św. Tomasza przybliża do zrozumienia celowości małżeństwa – „W duchu więc tomizmu możemy stwierdzić za Soborem Watykańskim II, że osobny sakrament umacnia i jakby konsekruje małżonków chrześcijańskich do obowiązków i godności ich stanu; wypełniając mocą tego sakramentu swoje zadania małżeńskie i rodzinne (…) zbliżają się małżonkowie coraz bardziej do osiągnięcia własnej doskonałości i obopólnego uświęcenia”[1]. Św. Augustyn próbował zdefiniować małżeństwo mając na celu obronę jego wartości. „Kościół prawosławny, tak, jak rzymskokatolicki uznaje świętość Augustyna, lecz jego doktrynalny autorytet w Prawosławiu jest daleki od bycia tak absolutnym, jak to było na Zachodzie”[2].
[1] http://www.nonpossumus.pl/encykliki/sobor_II/gaudium_et_spes/II.php, 18.01.2017.
[2]J. Meyendorff, Małżeństwo w prawosławiu. Liturgia, teologia, życie, Lublin 1995, s. 71.