Czasy autora, któremu poświęcony jest powyższy artykuł, należą do najbardziej trudnych dla Kościoła ze względu na wybuchające raz po raz krwawe prześladowania. Na domiar złego to czasy powstających czy rozwijających się schizm, herezji opartych głównie na gnostycyzmie. Jednakże to również okres wielu świadków Ewangelii, wyznawców, którzy przez swoją wierność odnieśli zwycięstwo nad oprawcami, nie dali się zwieść błędnym naukom, a przez to w istocie oparli się stojącym za tym wszystkim złym mocom. Orygenes nie napisał tekstu, który byłby wyłącznie poświęcony działaniu i naturze złego ducha, niemniej temat aktywności diabła i demonów przewija się w różnych jego pismach. Aleksandryjczyk ma świadomość, że członkowie Kościoła wciąż mierzą się z podstępami szatana, tym bardziej jako wytrawny teolog, zdający sobie sprawę ze swojej misji, poświadcza zbawcze działanie Chrystusa, który zawsze jest zwycięski w pojedynku ze złem. W części wstępnej artykułu pokrótce przedstawiono relację Jezusa historycznego do złych mocy według opisów ewangelicznych. Następnie ukazano Orygenesową interpretację wydarzeń z życia Chrystusa, kiedy na swojej drodze napotykał On demony. Można zobaczyć, jakimi obrazami posługuje się Orygenes, aby podkreślić wyższość Jezusa nad osobowym złem. W końcu zaprezentowano stanowisko Orygenesa w kwestii dotyczącej tego, w jaki sposób współcześni mu chrześcijanie uczestniczą w zwycięstwie Chrystusa nad dziełami złego. Celem prezentacji tego konkretnego tematu z ogromnej spuścizny Aleksandryjczyka jest ukazanie wiary w moc Chrystusa pierwszych chrześcijan, których reprezentuje sam starożytny autor. Wiara ta, co nie ulega wątpliwości, jest wciąż potrzebna Kościołowi, by mógł on wyjść naprzeciw także współczesnym wyzwaniom.