Niniejszy artykuł podejmuje próbę ukazania głównie posoborowej chrystologii księdza profesora Wincentego Granata na tle pierwszej, programowej encykliki Jana Pawła II „Redemptor hominis”. Najpierw została ukazana ewolucja chrystologicznej Wincentego Granata, prowadząca od neoscholastyki do chrystologii egzystencjalnej. Ukazano wpływ odnowy soborowej na teologię dogmatyczną. Porównując pisma obydwu autorów, uwidacznia się aktualność teologii ks. Granata, jej otwartość na wskazania soborowe i dialog ze współczesnym światem. Następnie zostały omówiona teologiczna struktura encykliki „Redemptor hominis”, w której papież pogodził ze sobą dwa sposoby rozumienia i uprawiania chrystologii – drogę „odgórną” i drogę „oddolną”. Wśród inspiracji soborowych encykliki „Redemptor hominis” na uwagę zasługują przedstawienie Kościoła jako żyjącego Jezusa Chrystusa oraz związku chrystologii z mariologią. Przeprowadzone analizy pozwalają stwierdzić zarówno analogie pomiędzy obu omawianymi autorami, jak i aktualność chrystologicznej myśli księdza profesora Wincentego Granata.