Zbawcze dzieło Chrystusa na ziemi zostało dokonane w konkretnym czasie i miejscu ludzkiej historii i w konkretnych uwarunkowaniach społecznych. Prawda ta wynika z faktu, że „Słowo stało się ciałem i zamieszkało pośród nas” (J 1,14). W związku z tym Sobór Watykański II ukazując wizję Kościoła powszechnego postuluje takie postrzeganie eklezjologii, które kładzie nacisk na Kościoły lokalne ze swoimi uwarunkowaniami kulturowymi. Innymi słowy, głoszenie Ewangelii zakłada, ze swej natury, rozwój procesu inkulturacji, ponieważ Ewangelia nie może być głoszona w kulturowej próżni. Punktem wyjścia niniejszego artykułu jest założenie, że nie można oddzielać ludzkiej kultury od pojmowania człowieka jako osoby. W związku z tym należy założyć, że właściwa i bardziej skuteczna ewangelizacja jakiejkolwiek grupy ludzi może
się dokonać, kiedy uwzględnia ona jej kulturową tożsamość. To jest podstawą dla teologii inkulturacji, która zajmuje się wysiłkami Kościoła na rzecz umiejscowienia Ewangelii Chrystusowej w ramach odmiennych uwarunkowań kulturowych. W artykule poruszono powyższe zagadnienie w kontekście środowiska kulturowego tworzonego przez ludzi określanych jako Igbo (jedna z trzech największych grup etnicznych w Nigerii).