Niniejszy artykuł został poświęcony zakonowi Ducha Św. w Polsce średniowiecznej. Jako granicę końcową przyjęto rok 1528, ponieważ w tym czasie na skutek pożaru Krakowa spaliły się kościoły duchackie (Św. Ducha i Św. Krzyża), zabudowania szpitalne i klasztorne oraz całe archiwum. Po odbudowaniu spalonych budynków, zaszła zmiana w organizacji szpitala, która miała znaczenie nie tylko dla domu krakowskiego, ale dla wszystkich klasztorów św. Ducha w Polsce. Dla ogólnych wiadomości o zakonie Ducha Św. de Saxia skrótowo omówiono miejsce, czas oraz cel jego powstania. Następnie ukazano problemy takie jak: założenie domów duchackich w Polsce, uposażenie poszczególnych klasztorów, organizacja i życie w klasztorach duchaków w świetle reguły, wreszcie działalność duchaków w Polsce.