Wykonywanie usług transportowych o charakterze międzynarodowym różni się od tych, które prowadzone są wewnątrzkrajowo i to jest zrozumiałe. Jednak właściwe ich rozumienie i stosowanie także nie jest zadaniem łatwym. Na przykładzie funkcjonowania dwóch rodzajów umów, a mianowicie umowy CMR i umowy o przewóz kabotażowy, łatwo jest dojść do przekonania, że problemem jest rozstrzyganie sporów z nich płynących przez sądy krajowe, które jak wykazano, często muszą sięgać do techniki wykładni przepisów, by na tej podstawie rozstrzygać co do zasadności pojawiających się problemów natury prawnej. Nad tą częścią ich stosowania mają baczenie sądy krajowe, które są jednocześnie sądami europejskimi. Dzięki takiej konstrukcji ich funkcjonowania, sądy krajowe rozstrzygające o zdarzeniach o mieszanym charakterze krajowym i międzynarodowym mogą zwrócić się do TSUE o wykładnię wiążącą, która w tym zakresie będzie obejmować również stosowanie przepisów w pozostałych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Doniosłym przykładem w tym zakresie jest poruszana kwestia różnych ujęć wykonywania przewozów kabotażowych, wykonywanych przy okazji świadczenia umowy CMR. Tak więc, o ile nie będą pojawiać się problemy natury prawnej, to funkcjonowanie umów zobowiązaniowych w tym zakresie nie będzie nastręczało problemów. Jeśli tylko pojawi się taki problem, jak chociażby możliwość wykonywania przewozów kabotażowych przez podmiot trzeci, ale posiadający już oddział w państwie członkowskim, to jest to zagadnienie, które należy poddać wykładni TSUE, którego rola orzecznicza w tym zakresie daje nadzieję na to, że obrót gospodarczy w ramach Unii Europejskiej będzie się z czasem ujednolicał, a przez to także upraszczał, pomimo różnic istniejących w poszczególnych systemach prawnych jej państw członkowskich.