Zespołami przyrodniczo-krajobrazowymi, w myśl normy art. 43 ustawy o ochronie przyrody, są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe lub estetyczne. Jak wskazane zostało w treści tego przepisu zespoły te służą ochronie krajobrazu i mogą one być stosowane, o ile inne formy w danym przypadku nie zostaną przyjęte przez organ je ustanawiający. Niestety wciąż jeszcze w praktyce uchwały w prawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego podejmowane są przez gminy, jako odpowiedź na zapotrzebowanie jednej ze stron istniejącego na danym terenie konfliktu, którego źródłem jest inwestycja realizowana przez przedsiębiorcę. Właśnie z uwagi na kolizję planowanych działań lub przedsięwzięć gospodarczych z dobrami środowiskowymi, w tym przyrodniczymi objętymi ochroną, niezbędne jest wypracowanie i stosowanie narzędzi prawnych, które pozwalałyby na realizację publicznych praw podmiotowych do korzystania ze środowiska, również poprzez zapewnienie aktywnego wpływu podmiotów mających interes prawny w ramach procedury ustanawiania zespołów przyrodniczo-krajobrazowych. Taki stan prawny umożliwiałby minimalizowanie potencjalnych źródeł konfliktów.