Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki

Tom 13 Nr 1 (2020)

Artykuły

Odczytanie zeznań nieobecnego świadka na podstawie art. 391 Kodeksu postępowania karnego – uwagi na kanwie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2018 roku (sygn. akt V KK 243/18)

DOI: https://doi.org/10.32084/tekapr.2020.13.1-16  [Google Scholar]
Opublikowane: 30.06.2020

Abstrakt

Artykuł poświęcono problematyce odczytania zeznań nieobecnego świadka na rozprawie – na podstawie art. 391 k.p.k. – zgodnie ze standardem rzetelnego procesu. Kanwą rozważań uczyniono stanowisko wyrażone w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2018 r., w sprawie V KK 243/18, zgodnie z którym przy podejmowaniu decyzji o odczytaniu zeznań świadka na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. „sąd powinien mieć na uwadze nie tylko to, jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mają depozycje świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym, ale i to, jak wysoki jest stopień prawdopodobieństwa, że zeznania świadka złożone w toku postępowania jurysdykcyjnego będą istotnie odmienne od depozycji złożonych na wcześniejszych etapach procesu i jaki jest stopień prawdopodobieństwa, że na ich odmienną, a przy tym istotną dla rozstrzygnięcia sprawy treść, mogą mieć wpływ w szczególności pytania obrońcy i oskarżonego”. Tytułowe zagadnienie przeanalizowano z perspektywy zasady prawdy materialnej i zasady bezpośredniości, a także zasady kontradyktoryjności oraz równości broni, przy czym w przypadku dwóch ostatnio wymienionych zasad odwołano się przede wszystkim do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Rozważania doprowadziły Autorkę do wniosku, że wbrew temu, co mogłoby się prima facie wydawać, stanowisko wyrażone w tytułowym judykacie jest spójne z poglądami wyrażanym przez ETPCz. Wywód kończy się konkluzją, że zarówno Sąd Najwyższy, jak i ETPCz podkreślają ogromne znaczenie zasady bezpośredniości, kontradyktoryjności i prawa do obrony dla realizacji standardu rzetelnego procesu, a wszelkie odstępstwa od nich nakazują wnikliwie badać i uznawać za usprawiedliwione tylko w wyjątkowych sytuacjach. Oznacza to, że organy procesowe powinny przywiązywać szczególną wagę do respektowania tychże zasad i to już na etapie postępowania przygotowawczego.

 

Bibliografia

  1. Cieślak, Marian. 2011a. „Konstrukcja zasad procesowych.” W Dzieła wybrane. T. 2: Polska procedura karna. Podstawowe zagadnienia teoretyczne, red. Stanisław Waltoś, 157–68. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. [Google Scholar]
  2. Cieślak, Marian. 2011b. „Naczelne zasady kinetyczne (funkcjonalne).” W Dzieła wybrane. T. 2: Polska procedura karna. Podstawowe założenia teoretyczne, red. Stanisław Waltoś, 206–306. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. [Google Scholar]
  3. Czapska, Janina. 2005. „Społeczne następstwa przewlekłości postępowania karnego.” W Zagubiona szybkość procesu karnego. Jak ją przywrócić, red. Janina Czapska, i Stanisław Waltoś. LEX. [Google Scholar]
  4. Daszkiewicz, Wiesław. 1999. Prawo karne procesowe. Zagadnienia ogólne. T. 1. Bydgoszcz: Branta. [Google Scholar]
  5. Grzegorczyk, Tomasz, i Janusz Tylman. 2014. Polskie postępowanie karne. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]
  6. Hofmański, Piotr, i Stanisław Waltoś. 2018. Proces karny. Zarys systemu. Warszawa: Wolters Kluwer Polska. [Google Scholar]
  7. Kierska, Maria. 2017. „Prawo do przesłuchania świadków oskarżenia w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.” Palestra 6:53–64. [Google Scholar]
  8. Lach, Arkadiusz. 2018. Rzetelne postępowanie dowodowe w sprawach karnych w świetle orzecznictwa strasburskiego. Warszawa: Wolters Kluwer Polska. [Google Scholar]
  9. Mrčela, Marin. 2017. “Adversarial principle, the equality of arms and confrontational right – European Court of Human Right recent jurisprudence.” In EU and Comparative Law Issues and challenges series. Vol. 1: Procedural aspects of EU law, 15–31. Osijek: Faculty of Law, Josip Juraj Strossmayer University of Osijek. [Google Scholar]
  10. Niezgoda, Zbigniew. 2007. „Kryminalistyczne aspekty przesłuchania świadka.” Prokuratura i Prawo 2:76–86. [Google Scholar]
  11. Płońska, Marta. 2015. „Pamięć świadka.” Na wokandzie nr 26. [Google Scholar]
  12. Śliwiński, Stanisław. 1948. Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne. Warszawa: Gebethner i Wolff. [Google Scholar]
  13. Świecki, Dariusz. 2013. Bezpośredniość czy pośredniość w procesie karnym. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]
  14. Świecki, Dariusz. 2019. „Komentarz do art. 391. Warunki odczytania protokołów zeznań.” W Kodeks postępowania karnego. T. 1: Komentarz aktualizowany, red. Dariusz Świecki, LEX/el. [Google Scholar]
  15. Waltoś, Stanisław. 1999. Naczelne zasady procesu. Warszawa: Wydawnictwa Prawnicze. [Google Scholar]
  16. Weisser, Bettina. 2019. “The European Convention on Human Rights and the European Court of Human Rights as Guardians of Fair Criminal Proceedings in Europe.” In The Oxford Handbook of Criminal Process, ed. Darryl K. Brown, Jeni Iontcheva Turner, and Bettina Weisser, 89–114. New York: Oxford University Press. [Google Scholar]
  17. Wiliński, Paweł. 2014. „Zasada procesowa a jej przeciwieństwo (zasady przeciwstawne).” W System prawa karnego procesowego. T. 3. Cz. 1: Zasady procesu karnego, red. Paweł Wiliński, 214–22. Warszawa: Wolters Kluwer Polska. [Google Scholar]
  18. Vitkauskas, Dovydas, i Grigory Divikos. 2012. Ochrona prawa do rzetelnego procesu w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka. Podręczniki praw człowieka Rady Europy. Strasbourg: Rada Europy. [Google Scholar]
  19. Zieliński, Maciej. 2008. Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.