Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki

Tom 17 Nr 19 (2) (2022)

Artykuły

Ekolodzy a ekologiści. Aspekty filozoficzne

DOI: https://doi.org/10.32084/bsawp.4896  [Google Scholar]
Opublikowane: 30.12.2022

Abstrakt

W tej rozprawie chodzi o ukazanie istotnej różnicy pomiędzy ekologami jako miłośnikami i stróżami przyrody a ekologistami względnie ekoterrorystami jako ideologami niszczącymi przyrodę. Ekolodzy szukają, poznają i miłują Boga jako Stwórcę kosmosu, natomiast ekologiści, względnie ekoterroryści, ulegają złudzeniom różnorakich bóstw i ostatecznie głupocie antyboskości, co odcina ich namysł nad człowiekiem i przyrodą od najważniejszej transcendentnej racji, którą jest Osobowy Stwórca wszechświata. Tenże Bóg jako Kreator odwdzięcza się prawemu, dobremu i pobożnemu człowiekowi za jego wierność i służbę względem Niego i Jego Boskich dzieł w postaci widzialnego stworzenia a nieprawego, złego czy niesprawiedliwego człowieka karze za jego błędne i zakłamane podejście do Jego Boskich dzieł. Ekolodzy szanują, wspierają i rozwijają człowieka jako widzialnego władcę świata, któremu Bóg odwieczny zawierzył wszechświat i przekazał nad nim władzę, zaś ekologiści i ekoterroryści kasują człowieka jako kogoś wyższego od zwierząt, roślin i pozostałych stworzeń. W tym kontekście zmagań ideowych koniecznym jest powrót do realistycznej, chrześcijańskiej koncepcji człowieka jako osoby i wszechświata jako niezwykłego ładu ontycznego oraz do metafizyczno-chrześcijańskiej etyki, będącej dobrym antidotum na współczesny kryzys ekologiczny, który na pewnych grupach wyciska nawet piętno ekorewolucjonistów. Ekolodzy troszczą się o małżeństwo i rodzinę jako podstawy „ekologii” w nauczaniu społecznym katolickiego Kościoła Chrystusowego a w przeciwieństwie do nich ekologiści i ekorewolucjoniści dokonują zamachu na człowieka jako jednostkę oraz niszczą małżeństwa i rodziny jako fundamenty „ekologii” prawdziwie „ludzkiej” (Jan Paweł II).

Ekolodzy troszczą się o przyrodę, ponieważ reprezentują etos Bożego ładu a ekologiści i ekoterroryści wyzyskują i niszczą ją na różne inne sposoby, ponieważ odrzucili Boga i tym samym pogardzili człowiekiem, któremu ta przyroda ma być pomocną na drodze do doskonałości moralnej. Ekolodzy rozumieją, że zwierzęta też uczestniczą w ofierze przebłagalnej, ponieważ zmierzają gatunkowo lub indywidualnie także ku Królestwu Niebieskiemu, czyli ku odkupieniu, natomiast ekologiści i ekoterroryści odrzucają zbawczy wymiar naszego kosmicznego bytowania, skoro uprzednio odrzucili dar Bożego zbawienia. Ekolodzy wprawdzie poważnie traktują zwierzęta i rośliny, ale nie przyjmują ich za partnerów, w przeciwieństwie do ekologistów i ekoterrorystów, którym zwierzęta zastępują drugiego człowieka jako bliźniego. Ekolodzy bronią siebie i innych ludzi przed negatywnym wpływem zwierząt na gruncie prawa naturalnego, tzn. łowiąc czy usuwając niebezpieczne zwierzęta a ekologiści i ekoterroryści nazywają myśliwych „mordercami” tylko dlatego, że pełnią przecież tak ważną misję bezpieczeństwa w świecie przyrody. Człowiek ma realne i prawne możliwości podporządkowywania sobie świata zwierząt i roślin, aby jemu dobrze służyły, ale tę prawdę kwestionują ekoterroryści, którzy detronizują osobę ludzką w ich ateistycznej i neomaterialistycznej ideologii ekologizmu albo ekoterroyzmu z bycia widzialnym królem świata do bytu-przedmiotu podległego temuż obiektywnie przedmiotowemu światu. Ekolodzy słusznie domagają się ingerencji państwa w sprawę ochrony szeroko pojętego środowiska człowieka i przyrody, natomiast ekologiści i ekoterroryści negują suwerenną podmiotowość państwa w tym względzie i dokonują różnych nieprawości np. donoszą na Państwo Polskie do Unii Europejskiej. Ekolodzy są za Królestwem Bożym i wiecznym szczęściem zbawionych a ekologiści i ekoterroryści pracują dla królestwa szatana i ostatecznego potępienia upadłej w tragiczną bezbożność i nieprawość ludzkości względem Boga i świata jako dzieła stworzenia Boskiego.

Bibliografia

  1. Adorno Wiesengrund, Theodor. 1996. „Ästhetische Theorie.” W Gesammelte Schriften. T. 7. Wyd. 6, red. Rolf Tiedemann, Gretel Adorno, Susan Buck-Morss, i in. Frankfurt am Main: Suhrkamp. [Google Scholar]
  2. Elżanowski, Andrzej, i Ewa Siedlecka. 2012. „Krowa też człowiek.” https://wyborcza.pl/magazyn/7,124059,12861511,krowa-tez-czlowiek.html [dostęp: 19.11.2022]. [Google Scholar]
  3. Guz, Tadeusz. 2017. „Filozoficzna analiza ideologicznych podstaw animalizacji człowieka i humanizacji zwierząt i drzew.” Nasz Dziennik 129(5882):12-13. [Google Scholar]
  4. Lipp, Wolfgang. 1980. „Biologische Kategorien im Vormarsch? Herausforderung und Aufgabe einer künftigen Soziologie.” W Reden zur zeit, red. Institut für Demokratieforschung Würzburg, 16-29. Würzburg: Johann Wilhelm Naumann. [Google Scholar]
  5. Marcel, Gabriel. 1984. Homo viator. Wstęp do metafizyki nadziei. Warszawa: PAX. [Google Scholar]
  6. Marcuse, Herbert. 1973. Konterrevolution und Revolte. Wyd. 2. Frankfurt am Main: Suhrkamp. [Google Scholar]
  7. Miłosz, Czesław. 2006. „Uczeni.” W Miłosz, Czesław. Druga przestrzeń. Kraków: Znak. [Google Scholar]
  8. Monod, Jacques. 1971. „Chance and Necessity.” The New York Times 21.11.1971, Sect. BR, 5. [Google Scholar]
  9. Peeters, Marguerite A. 2009. Nowa etyka w dobie globalizacji. Wyzwania dla Kościoła. Warszawa: Wydawnictwo Sióstr Loretanek. [Google Scholar]
  10. Siedlecka, Ewa. 2014. „Nowy wróg po gender: animal studies.” https://wyborcza.pl/7,75398,15462718,nowy-wrog-po-gender-animal-studies.html [dostęp: 19.11.2022]. [Google Scholar]
  11. Singer, Peter. 2004. Wyzwolenie zwierząt. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy. [Google Scholar]
  12. Spaemann, Robert. 2000. „Wirklichkeit als Anthropomorphismus.” http://www.kath-info.de/wirklichkeit.html [dostęp: 19.11.2022]. [Google Scholar]
  13. Szyszko, Jan. 2008. „Konwencja klimatyczna, czyli kto chce chronić klimat i jak to zrobić?” Nasz Dziennik 281(3298). [Google Scholar]
  14. Szyszko, Jan. 2009. „Nie powielajmy błędów Unii.” Nasz Dziennik 26(3347). [Google Scholar]
  15. Szyszko, Jan. 2010. „Zarys stanu środowiska naturalnego.” W Ocena i wycena zasobów przyrodniczych, red. Jan Szyszko, Jan Rylke, Piotr Jeżowski, i in., 32-66. Warszawa: Wydawnictwo SGGW. [Google Scholar]
  16. Thüne, Wolfgang. 1979. „Wetter und Politik.” W Reden zur zeit, nr 49, red. Institut für Demokratieforschung Würzburg, 10-22. Würzburg: Johan Wilhelm Naumann. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.