W bogatej historii prawa kanonicznego okresu średniowiecza szczególne miejsce zajmuje Decretum Burcharda z Wormacji, wybitnego biskupa tego miasta (1000-1025), wcześniej duchownego Moguncji. Dzieło to, zwane też Liber Decretorum, Collectarium canonum, a także Brocardus, zrealizowane w latach 1007-1022, wpisało się istotnie w sekwencję systematycznych zbiorów aktów kościelnych (grupy niemieckiej) wypracowanych przed edyktem Gracjana. Uzupełnienie i wyjaśnienie zasad w prawodawstwie kościelnym, a jednocześnie przeprowadzenie reformy kościelnej było celem tych prywatnych kolekcji pochodzących z Italii, Niemiec, Galii i Hiszpanii. Przedmiotem opracowania jest Księga XV (De laicis) składająca się z 44 rozdziałów, w których można wyróżnić kilka wątków tematycznych, ujętych – ogólnie – wokół idei dotyczącej relacji między władzą kościelną a władzą świecką (połączenie funkcji państwa z ówczesną funkcją Kościoła). Analiza tomu XV zbioru wskazuje na akcentowanie przez Burcharda wyższości prawa Bożego nad prawem ludzkim oraz mocy duchowej nad władzą ziemską.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.