„Liturgia […], jak i zresztą Objawienie chrześcijańskie, ma wewnętrzny związek z pięknem: jest veritatis splendor, blaskiem prawdy. W liturgii jaśnieje tajemnica paschalna, poprzez którą sam Chrystus pociąga nas do siebie i wzywa do komunii”. Ten niezwykły „blask prawdy” – liturgia, o którym pisze Benedykt XVI, odnosi się do życia człowieka, zanurzonego w tajemnicy paschalnej Chrystusa dzięki sakramentom inicjacji chrześcijańskiej. Prawda wyrażona w liturgii, zwłaszcza Prawda, którą jest sam Chrystus (por. J 14, 6), w myśli św. Jana Pawła II „jaśnieje we wszystkich dziełach Stwórcy, w szczególny zaś sposób w człowieku, stworzonym na obraz i podobieństwo Boga (por. Rdz 1, 26): prawda oświeca rozum i kształtuje wolność człowieka, który w ten sposób prowadzony jest ku poznaniu i umiłowaniu Pana”. Liturgia w swej istocie, z jednej strony, jest miejscem uobecnienia Chrystusa, z drugiej zaś prowadzi ku „poznaniu i umiłowaniu Pana”. Nie jest równocześnie celem samym w sobie. Człowiek wierzący i uczestniczący w zbawczych wydarzeniach obecnych w liturgii, zwłaszcza w jej celebracji, partycypuje już w Liturgii niebiańskiej, której Celebransem jest sam Jezus Chrystus i zmierza ku zjednoczeniu w pełni z Nim w wieczności.
Niniejszy numer „Łódzkich Studiów Teologicznych” zasadniczo został poświęcony tematyce liturgicznej zarówno jej konotacji historycznej, jak i teologicznej.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.