Diecezja kielecka została erygowana 13 VI 1805 r. przez papieża Piusa VII, a w następnym miesiącu mianował on Wojciecha Górskiego pierwszym biskupem kieleckim. Ogłoszenie erekcji diecezji nastąpiło po dwóch latach (30 IX 1807). Terytorium diecezji sięgało od rzeki Pilicy na zachodzie aż do Wisły na wschodzie (Puławy). Niniejszy artykuł jest próbą syntetycznego przedstawienia problematyki wykładanej w seminarium kieleckim w XIX w., której rękopisy zachowały się w archiwum tej uczelni. Koncepcje duszpasterzowania, czyli jego teologię przedstawiono na tle zarysu dziejów diecezji, a szczególnie przemian dokonujących się w strukturze społecznej oraz w mentalności kleru i wiernych. Prześledzenie dziejów teologii pastoralnej w diecezji pozwala docenić miejsce i znaczenie teorii dla duszpasterstwa oraz konieczność permanentnej tak intelektualnej jak i duchowej formacji profesorów seminarium i kleru diecezji.