Niniejszy artykuł poświęcony jest działalności Kół Krucjaty Eucharystycznej prowadzonych przez OO. Bernardynów w latach 30-tych i 40-tych XX w. w: Piotrkowie Trybunalskim, Lwowie, Krakowie, Skępem, Krystynopolu i Sokalu. Organizacja ta, zaszczepiona na polski grunt przez Urszulę Ledóchowską w 1925 r., stawiała sobie za cel szerzenie wśród dzieci i młodzieży kultu eucharystycznego i w oparciu o ten kult prowadzenie wszechstronnej formacji religijno-społecznej. Krucjata cieszyła się w Polsce międzywojennej ogromną popularnością. Wystarczy wspomnieć, że w 1933 r. istniało w Polsce 400 placówek, podczas gdy 4 lata później liczba ta sięgnęła 2192 gromadząc 185 450 członków. Poszczególne koła powstawały początkowo przy szkołach, a później również na terenie parafii. Pierwszymi placówkami, które zostały objęte opieką duchową przez OO. Bernardynów były: Koło Krucjaty przy Szkole Powszechnej im św. Kazimierza w Piotrkowie Trybunalskim, powstałe w 1931 roku oraz Koło przy Szkole Powszechnej im. św. Kingi, tamże, założone 2 lata później. Jego Opiekunem został o. Franciszek Salezy Majewski OFM. Wielkim propagatorem Rycerstwa Jezusowego, bo taką też nazwę nosiła ta organizacja, był o. Fidelis Kędzierski-założyciel placówek we Lwowie (1936 r.) i Krakowie (1946 r.). Pozostałe jednostki nie zostały odpowiednio udokumentowane. Zachowane kroniki stanowią bogatą bazę źródłową, jeżeli chodzi o strukturę organizacyjną poszczególnych kół, a w szczególności działalności i składu zarządu czy ilości kandydatów w poszczególnych latach. Pewnym problemem jest brak lub znikoma ilość prób wartościowania postaw uczestników Krucjaty przez przełożonych co nie pozwala na pełną ocenę efektów formacji.