Zbigniew ze Szczyrzyca pełnił funkcję kanclerza za dwóch ostatnich Piastów: Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego. Pochodził ze skromnego rodu szlacheckiego, Śreniawitów-Drużynów, z południowej Małopolski. Niewiele wiadomo o jego początkach życia. Prawdopodobnie kształcił się w krakowskiej szkole katedralnej i studiował za granicą. W 1314 roku pracował jako pisarz w kancelarii Władysława Łokietka. W następnym roku był już zastępcą kanclerza krakowskiego. Wielokrotnie towarzyszył Wielkiemu Księciu w jego podróżach. Brał udział w wielu wydarzeniach politycznych, m.in. koiwokacja sulejowska z 1318 r., która poparła starania Władysława Łokietka o koronę królewską. W latach 1320-21 był jednym z przedstawicieli króla polskiego przy specjalnym sądzie arbitrażowym w Inowrocławiu, który rozpatrywał polskie skargi wobec Krzyżaków. Jednocześnie został kierownikiem Kancelarii w Sieradzu. Przypuszcza się, że w latach 1325-26 udał się do Awinionu jako pomocnik Jana Grota, późniejszego biskupa krakowskiego. W 1328 został mianowany kanclerzem krakowskim. Funkcję sprawował aż do swojej śmierci w 1356 r. W latach trzydziestych XIII w. zajmował się dyplomacją królewską, tj. w latach 1335 i 1338 wyjeżdżał na misje dyplomatyczne na Węgry. Awans w kościele dotrzymywał kroku jego pomyślnej karierze politycznej. Został kanonikiem katedry krakowskiej ok. 1318/20. W 1322 został archidiakonem zawichoskim, w 1325 kanonikiem katedry wrocławskiej. Jako prepozytor krakowski (od 1323 r.) i dziekan kapituły krakowskiej pozostawał w ścisłym kontakcie z biskupami krakowskimi. Zbigniew ze Szczyrzyca był tajnym doradcą zarówno Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, jak i Jadwigi Łokietkowej. Istnieją także wystarczające dowody, aby powiązać go ze Spicymirem z Dębna, kasztelanem krakowskim. Obaj stanęli na czele frakcji opowiadającej się za unią personalną między Polską a Węgrami.