Bractwo św. Jana Nepomucena było stowarzyszeniem dewocyjnym założonym w 1770 r. za zgodą papieża Klemensa XIV. Działało z przerwami do 1914 roku. Jego strukturę i funkcjonowanie regulował statut, który określał również zakres odpustów dostępnych dla członków. Zobowiązania braci miały charakter religijny, społeczny i moralny. Na czele bractwa stał promotor - funkcja ta należała do miejscowego proboszcza. W przypadku jego nieobecności, ta nadzorcza rola przypadała jego wikariuszowi (zastępcy promotora). Promotor posiadał szereg praw i obowiązków w odniesieniu do bractwa i jego członków. Odpowiedzialność za prawidłowe funkcjonowanie stowarzyszenia dzielił z wybranymi w tym celu braćmi. Członkowie bractwa spotykali się regularnie na mszach i innych nabożeństwach. Nowi członkowie byli przyjmowani podczas ceremonii religijnej zgodnie ze specjalnym rytuałem. Zdecydowanie najwięcej przyjęć miało miejsce 16 maja, w święto św. Jana Nepomucena. Bractwo rekrutowało swoich członków ze wszystkich warstw społecznych w miastach i wsiach całej diecezji. W parafii Krościenko Wyżne lista członków obejmowała zarówno mężczyzn, jak i kobiety, przy czym te ostatnie stanowiły zdecydowaną większość.