Zwyczaj wieszania w kościołach obrazków wotywnych pojawił się we Włoszech pod koniec XIV w. i rozpowszechnił w innych krajach po r. 1500. Początkowo typologicznie nawiązywały one do scen o charakterze fundacyjnym, z czasem wykształciło się kilka, a nawet kilkanaście typów przedstawieniowych, z których wszystkie miały charakter ilustracyjny. Takim najstarszym wzmiankowanym obrazkiem wotywnym w Polsce wydaje się być wspomniana, malowana tablica ofiarowana w 1521 r. do grobu Michała Giedroycia przez Annę, mieszczkę krakowską w kościele św. Marka w Krakowie. Był to jeden z przejawów kultu bł. Michała Giedroycia. Tablica ta, podobnie jak sześć innych znanych ze źródeł pisanych, nie zachowała się. Zastąpiły je duży obraz wykonany z okazji przeniesienia w 1625 roku do nowego grobowca relikwii Michała Giedroycia. Obraz składa się ze sceny głównej z klęczącym Michałem Giedroyciem oraz dwunastu małych scen ilustrujących główne etapy jego życia i dokonane przez niego cuda. Obrazu dopełniają portrety fundatorów i sześciu wybitnych przedstawicieli duchowieństwa krakowskiego.