W roku 1340, za obopólną zgodą księcia katolików ruskich i biskupa lubuskiego, wyświęcono pierwszego łacińskiego biskupa Przemyśla. Jednakże powstałe w tym samym czasie niepokoje wewnętrzne i wojenne uniemożliwiły biskupowi Iwanowi nie tylko pracę w swojej diecezji, ale także pozostanie tam. Podobnie jego następca Mikołaj, mianowany przez papieża na nowego biskupa w 1352 roku nigdy biskupstwa w Przemyślu nie objął. W ten sposób ustanowione w I połowie XIV wieku biskupstwo przemyskie, nie związane z żadną metropolią, musiało pozostać na razie biskupstwem tytularnym. Król Kazimierz Wielki, zaraz po przyłączeniu tych ziem do swego królestwa usilnie nalegał przed papieżem Klemensem VI, aby wbrew prawom biskupów lubuskich utworzono tu kilka biskupstw wraz z własną siedzibą metropolitalną. Po przedwczesnej śmierci Kazimierza, jego następca Ludwik, król Węgier i Polski, uzyskał od papieża Grzegorza XI w 1375 r. przychylną bullę, na mocy której na ziemiach ruskich utworzono łacińską prowincję kościelną z siedzibą metropolitalną w Haliczu, której podlegały trzy biskupstwa w Przemyślu, Włodzimierzu i Chełmie. Dwa lata później, w roku 1377, mianowano pierwszego biskupa przemyskiego, Eryka z Winsen, z zakonu franciszkanów. Biskup Eryk po przybyciu do Przemyśla poświęcił katedrę i założył kapitułę. Dla utrzymania biskupstwa uzyskał na mocy przywileju królewskiego odpowiednią ziemię. Poza Przemyślem obrał dla siebie drugą siedzibę w Krośnie. Biskup podwoił niewielką liczbę kościołów parafialnych i podzielił je na dekanaty. Mimo obcego pochodzenia zasłużył sobie na pochwałę Polaków swojej epoki jako dobry i gorliwy Pasterz. Odchodząc z życia (1391) pozostawił swoim następcom dobrze zorganizowaną diecezję.