Cmentarz Łyczakowski we Lwowie został założony w 1786 roku, dwa lata później cesarz Józef II nakazał zamknięcie wszystkich cmentarzy przykościelnych w Galicji. Jest to drugi najstarszy cmentarz w Polsce w jej granicach sprzed 1939 roku. Ma łączną powierzchnię ok. 40 ha. Dzięki troskliwej opiece długiej linii zarządców przed 1939 rokiem stał się zespołem cmentarno-parkowym o niezwykłej urodzie. Od początków swego istnienia było ulubionym miejscem pochówku mieszczan wyższych i średnich nie tylko Lwowa, ale i całej Galicji. Charakterystycznym elementem Cmentarza Łyczakowskiego są grobowce duchowieństwa świeckiego i zakonnego trzech obrządków katolickich: rzymskokatolickiego, greckokatolickiego (ukraińsko-bizantyjskiego) i ormiańskiego. Nastąpił okres systematycznej dewastacji grobów i celowego zacierania napisów nagrobnych, udostępniano stare miejsca pod nowe pochówki. Choć podana w opracowaniu lista grobów duchowieństwa zakonnego nie jest kompletna, to w obliczu ciągłego zaniedbania i dewastacji Cmentarza Łyczakowskiego stanowi ona próbę podsumowania nazw, które wkrótce mogą zostać wymazane z pomników kamiennych. Ich groby mogą zniknąć i zostać zapomniane, ale nie ich rola w historii Kościoła i wkład w kulturę dawnej wschodniej granicy Polski.