Polskie Towarzystwo Teologiczne w Krakowie, działające po II wojnie światowej, opierało się na statucie zarejestrowanym przez Prezydium Rady Narodowej w Krakowie w 1946 roku. Nowy statut był kompromisem między pierwotnym statutem z 1924 roku a realiami powojennymi, uwzględniając historię i tradycję działalności tego Towarzystwa. Dopiero po 1989 roku, gdy pojawiła się możliwość zmiany statutu, specjalna komisja, w skład której weszli m.in. ks. Jan Wal, ks. Tadeusz Pieronek i ks. Kazimierz Waliczek, opracowała nowy statut. Nowy statut został zaakceptowany przez Walne Zebranie PTT w Krakowie w styczniu 1990 roku i przesłany do zatwierdzenia przez Konferencję Episkopatu Polski. Po dwóch latach, 21 lutego 1992 roku, nowy statut został zatwierdzony. Zarówno stary, jak i nowy statut dzielą się na trzy zasadnicze części zwane rozdziałami. Analiza zawartości obu statutów i różnic między nimi pozwala zauważyć akcenty w działalności Towarzystwa, które podlegały wpływom zarówno władz PRL, jak i hierarchii Kościoła. Ograniczenia ze strony władz komunistycznych doprowadziły do zawężenia terytorialnego działalności PTT do granic województwa krakowskiego. Natomiast władze kościelne ograniczały dostęp osób świeckich do pełni praw członkowskich, widząc ich miejsce jedynie wśród członków wspierających. Dopiero zmiany w Kościele po Soborze Watykańskim II oraz upadek systemu totalitarnego w Polsce w latach osiemdziesiątych doprowadziły do zmiany tego punktu widzenia.