Przedmiotem artykułu jest przedstawienie historii Kościoła katolickiego w Szwecji i wysiłków podejmowanych w celu zapewnienia duszpasterstwa katolikom w tym kraju. Autor zwrócił uwagę, że w XVIII wieku w Szwecji z powodu braku księży katolicy byli praktycznie pozbawieni sakramentów świętych i opieki duszpasterskiej. W tym czasie w Szwecji tylko przedstawiciele ambasad z krajów katolickich mogli korzystać z posługi kapelanów. Z wielkim trudem wspomniani kapelani starali się także sprawować sakramenty święte wśród zagranicznych katolików, którzy przebywali w Sztokholmie jako artyści, rzemieślnicy lub żołnierze. Próby nawracania rodowitych Szwedów na religię katolicką w każdym przypadku oznaczały śmierć lub wydalenie z kraju. W artykule opisano działalność Christopha Theodora Antivariego, austriackiego dyplomaty i wysłannika cesarskiego na dworze szwedzkim, który kontaktując się z różnymi zakonami podejmował próby zatrudnienia kapelana dla ambasady austriackiej w Sztokholmie. W tekście przypomniano szczególnie polskiego franciszkanina, który był jednym z kapelanów pracujących wśród katolików w Szwecji.