Katedra Niepokalanego Poczęcia NMP w Siedlcach to jeden z wielu neogotyckich kościołów, które powstały w Polsce. Działania podjęte w celu jego wzniesienia, rozpoczęte w 1854 roku, trwały bardzo długo i zakończyły się dopiero w 1901 roku uzyskaniem oficjalnego zezwolenia. W 1902 roku Zygmunt Zdański opracował projekt i oszacował koszt przyszłego kościoła. Prace rozpoczęto jesienią 1900 r., a większą część zakończono w 1912 r. Katedra Niepokalanego Poczęcia została zbudowana według wzoru dachówkowo-nagłówkowego na planie krzyża łacińskiego, co było typowe dla architektury średniowiecznej. Jest to kościół pseudohalowy, trójnawowy, z transeptem i wydłużonym chórem, zamkniętym „trójstronnie”. Po obu stronach chóru znajdują się dwie prostokątne kaplice otwierające się na transept. Za kaplicami znajdują się dwie zakrystie, jedna dla biskupów, druga dla kanoników. Fronton zwieńczony jest u podstawy dwiema kwadratowymi wieżami. Budynek przekrywa dach dwuspadowy. Okres, w którym prowadzono prace, był szczególnie trudny. Od 1867 r. Siedlce stały się siedzibą rosyjskiego gubernatora generalnego i znalazły się pod surową kontrolą władzy zaborczej. Rząd cara dążył do wykorzenienia wszelkich uczuć narodowych i wszelkich przejawów polskiej kultury i świadomości. Architektura tego okresu była jednak między innymi wyrazem oporu wobec tych celów.