Od okresu reformacji klasztory zaczęły w większym stopniu interesować się edukacją dziewcząt. Większość istniejących wówczas zakonów zajmowała się edukacją młodych dziewcząt z rodzin szlacheckich i pospolitych. Nauczycielkami w szkołach klasztornych były starsze, doświadczone zakonnice, które odpowiadały za edukację i wychowanie wychowanków. Do szkoły przyjmowano dziewczęta w różnym wieku (5-25 lat), i to nie tylko z rodzin bogatych: do niektórych zakonów przyjmowano także te z rodzin biednych. Liczba uczniów w poszczególnych szkołach była zróżnicowana – na ogół wahała się od kilku do kilkunastu. Dziewczęta zazwyczaj mieszkały w oddzielnej części klasztoru i nie miały kontaktu z zakonnicami. Program nauczania był raczej skromny. Uczniowie wychowywani byli przede wszystkim w pobożności i dobrych obyczajach. Oprócz prac ręcznych i domowych uczyli się katechizmu, czytania, pisania, arytmetyki, śpiewu i zabawy. Zajęcia odbywały się każdego dnia tygodnia w specjalnie wyznaczonych pomieszczeniach klasztornych. Wyposażenie tych pomieszczeń było bardzo proste i składało się ze stołów, ław i paneli. Do nauczania wykorzystywano głównie książki znajdujące się w bibliotekach poszczególnych klasztorów. Tylko nieliczne zakony wydawały podręczniki napisane specjalnie dla uczniów szkół klasztornych.