Prepozytariat Tarnowski został założony przez biskupa krakowskiego Wojciecha Jastrzębca 9 maja 1416 roku. W 1772 r. obejmował 21 parafii. Bractwa świeckie istniały w 17 parafiach, w 19 kościołach, w tym w dwóch kościołach zakonnych (Tuchowie i w Tarnowie). Wiele z nich (14) powstało w XVII w. Dziesięć bractw powstało w latach 1700-1772, a dziewięć przed 1600 r. Podstawą prawną ich organizacji były dekrety Stolicy Apostolskiej, a także Reformationes Generales biskupa krakowskiego Marcina Szyszkowskiego z 1621 r. Wszystkie bractwa posiadały samorząd, którego władze wybierane były corocznie. Opiekę nad nimi sprawowali także duchowni, którzy z tego tytułu otrzymywali beneficjum (jako promotorzy lub kapelani bractw). Członkami bractw były osoby z różnych klas społecznych, niezależnie od przynależności do danej parafii. Dominowały kobiety, stanowiące około dwóch trzecich ogółu członków. W niektórych parafiach (np. Skrzyszów) do bractw należała około jedna piąta ogółu wiernych.Typ pobożności większości bractw powodował, że ich działalność obejmowała indywidualne lub zbiorowe praktyki religijne, opiekę nad kościołem parafialnym, kaplicą bracką czy też ołtarzem brackim. Członkowie zajmowali się także działalnością charytatywną, opiekując się biednymi i chorymi, oraz działalnością kulturalną, udostępniając szkoły parafialne oraz przekazując do kościoła szaty liturgiczne i elementy wyposażenia wnętrz – będące niekiedy ważnymi dziełami sztuki. Autor uważa, że formy organizacyjne i działania dawnych bractw mają do zaoferowania cenne wskazówki świeckim naszych czasów, którzy szukają swojego miejsca w Kościele.