Na rosyjskim obszarze zaborów do klasztorów trafiały niekiedy kobiety skazane przez sądy kościelne na jedno- lub dwutygodniowe rekolekcje lub przez sądy świeckie na kilkumiesięczne pokuty. W tym drugim przypadku program obejmował naukę katechizmu, jeden dzień postu w tygodniu, codzienny udział we Mszy św. oraz prace domowe. Sprawcy najczęściej mieli na sumieniu cudzołóstwo lub prostytucję. Materiały archiwalne wykorzystane w tym artykule dotyczą około osiemdziesięciu osób, które z tych powodów znalazły się czasowo wśród benedyktynek w Wilnie w latach 1815-1913. Klasztor ten, przeznaczony przez rząd carski w 1843 r. do kasaty w przyszłości, był już w 1851 r. przeznaczony przez biskupa jako przyszły zakład poprawczy dla byłych prostytutek. Jednak już w 1856 r. rząd zaczął umieszczać tam zakonnice z klasztorów różnych zakonów, gdy zostały one zlikwidowane, w związku z czym porzucono pomysł założenia zakładu poprawczego. Liczba odbywających karę pokutną nigdy nie przekraczała czterech lub pięciu rocznie i na ogół nie w tym samym czasie.