Artykuł porusza problematykę pozyskiwania przez polskie organy ścigania danych z Facebooka, Twittera oraz Instagrama, zarówno w drodze bezpośredniego kontaktu z danym usługodawcą, z wykorzystaniem instrumentów międzynarodowej pomocy prawnej, jak i w drodze czynności operacyjno-rozpoznawczych. Zakres artykułu został zawężony do pozyskiwania danych pochodzących z terenu Unii Europejskiej. Autorzy opisują podstawy prawne przetwarzania danych osobowych przez usługodawców, dokonywania przez funkcjonariuszy Policji czynności białowywiadowczych w mediach społecznościowych, proces pozyskiwania danych z social media na podstawie regulaminów wewnętrznych usługodawców, a także przepisy polskie, unijne oraz irlandzkie. Autorzy sygnalizują potrzebę prowadzenia dalszych badań w zakresie wykorzystania mediów społecznościowych w pracy organów ścigania, wydanie przez Komendanta Głównego Policji wytycznych co do sposobu sięgania do mediów społecznościowych, a także przeprowadzenie odpowiednich szkoleń dla funkcjonariuszy. Ponadto artykuł zwraca uwagę na złożony proceduralnie proces pozyskiwania danych od usługodawców z wykorzystaniem instrumentów międzynarodowej pomocy prawnej. Autorzy postulują w tym zakresie rozważenie zawarcia przez Polskę odpowiednich umów bilateralnych z państwami, w których swoje siedziby mają usługodawcy, opartych na wskazanych w artykule dostępnych rozwiązaniach prawnych.