Abstract
Secondo la relazione degli autori biblici, soprattutto secondo dei vangeli sinottici, nel programma d’insegnamento di Gesù la predicazione del Regno di Dio occupava un ampio spazio. Questa idea contiene il nocciolo del messaggio di Gesù, presentato nel suo insegnamento e nella sua attività pubblica, che si svolgeva davanti agli occhi dei testimoni sempre più numerosi. La missione di Gesù, preparata dettagliatamente dal Padre, aveva lo scopo molto preciso, cioè la nascita della Chiesa. Le domande concernenti la relazione tra il Regno do Dio, il contenuto dell’insegnamento di Gesù, lo scopo di questo insegnamento e la Chiesa, a cui è stata imposta la missione do propagare il Regno sono sempre oggetto delle ricerche teologiche. Non manca in questo campo anche delle interpretazioni esagerate, perciò poco credibili. L’insegnamento teologico del Vaticano II – l’insegnamento sulla relazione tra persona di Gesù Cristo, la comunità dei credenti e il regno di Dio pone unabase per la comprensione della natura sacramentale della Chiesa e per la sua attività nel mondo. Questo insegnamento del Vaticano II con passare gli anni è stato ampliato da due documenti ecclesiastici: Redemptiris missio di Giovanni Paolo II (1990) e Dominus Iesus, preparata da Congregazione per la dottrina della Fede (2000). Questi documenti esprimono la necessità di creare un commentario autorizzato, il quale presenterà la Chiesa fondata da Gesù come il mistero salvifico, da un lato soprannaturale, dall’altro – come il Regno di Dio esistente nel tempo e spazio terreno.
Literaturhinweise
Carmignac J., Le Mirage de lEschatologie. Royaute, Regne et Royaume de Dieu... sans Eschatologie, Paris 1979.
Góźdź K., Królestwo Boże i Królestwo Chrystusa, „Scripture Lumen” 1 (2009).
Guzowski K., Królestwo Boże a królowanie Chrystusa na ziemi, „Scripturae Lumen”, 1 (2009).
Jan Paweł II, O deklaracji „Dominus Iesus”. Z rozważania przed modlitwą „Anioł Pański” 1 października 2000 r., „L’Osservatore Romano” 21 (2000).
Kaucha K., Królestwo Boże, w: Leksykon teologii fundamentalnej, red. M. Rusecki, K. Kaucha, I.S. Ledwoń, J. Mastej, Lublin-Kraków 2002.
Laurentin R., Nieznany Duch Święty. Odkrywanie Jego doświadczenia i Jego Osoby, Kraków 1998.
Martinez Camino J.A., Deklaracja „Dominus Iesus” w samym centrum Jubileuszu Roku 2000. Wobec najpoważniejszego problemu naszych czasów, „Communio” 1 (127) XXII 2002.
Międzynarodowa Komisja Teologiczna, Wybrane zagadnienia z eklezjologii (1985), w: Od wiary do teologii. Dokumenty Międzynarodowej Komisji Teologicznej. 1969-1996, red. J. Królikowski, Kraków 2000.
Nagy S., Katolickość jako znamię Kościoła, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 18 (1971).
Nowicki A., Kościół w horyzoncie Królestwa Bożego. Studium eklezjologiczno-biblijne, Wrocław 1995.
Page J.-G., Qui est l’Eglise?, Voume I: Le mystere et le sacrement du salut, Montreal 1977.
Philips G., Leglise et son mystere au II Concile du Vatican. Histoire, texte et commentaire de la Constitution « Lumen gentium », Paris 1967.
Ratzinger J., Kontekst i znaczenie dokumentu, „L’Osservatore Romano” 21 (2000).
Rychert M., Kościół jako społeczność alternatywna. Teologia królestwa Bożego według Gerharda Lohfinka, Toruń 2009.
Schnackenburg R., Regne et royaume de Dieu. Essai de theologie bibliąue, Paris 1965.
Thils G., Les notes de l’Eglise dans l’apologetique catholiąue depui la Reforme, Gembloux 1937.
Viviano B.T., Le Royaume de Dieu dans l’histoire, Paris 1992.
von Schonborn Ch., Leglise de la terre, le Royaume de Dieu et lEglise du ciel. Notes sur Lumen gentium. Chapitre VII, w: Visage de lEglise. Cours d’ecclesiologie, red. P. de Laubier, Freiburg 1989.
Wokół deklaracji „Dominus Iesus”, red. M. Rusecki, Lublin 2001.
Downloads
Keine Nutzungsdaten vorhanden.
