Niniejszy artykuł podejmuje problematykę specyfiki władzy w Kościele. Autor wychodzi od przesłanek biblijnych i teologicznych, by następnie scharakteryzować jej prawnokanoniczne aspekty. Władza kościelna wywodzi się od Chrystusa, została przekazana drogą święceń, jest związana z upoważnieniem aktów autorytatywnych w zakresie nauczania, uświęcania oraz rządzenia ludem Bożym, a wykonywana jest na sposób służby. Zgodnie z wolą Założyciela Kościoła, jest to jedna władza, choć odnosi się do poszczególnych funkcji i zadań. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. ze względu na sposób aktualizacji dzieli władzę kościelną na władzę święceń (potestas ordinis) i władzę rządzenia (potestas regiminis seu iurisdictionis). Pierwsza aktualizuje się przez ważne przyjęcie sakramentu święceń, a druga – za pośrednictwem urzędu lub delegacji. Z kolei kościelną władzę rządzenia ze względu na sposób aktualizacji dzieli na zwyczajną (ordinaria) i delegowaną (delegata).