
Benedykt XVI wyróżnia munus i potestas jako pojęcia użyteczne w zrozumieniu władzy biskupa diecezjalnego. O ile pojęcie potestas znaduje swoje korzenie w rzymskim prawie jurysdykcji, o tyle terminologia munus jest stosunkowo nowa, gdyż wywodzi się od teologii Dietricha von Hildebrand, który wyróżnił munus sanctificandi, munus docendi i munus regendi. Biskup, jak zwrócił uwagę papież Benedykt XVI poprzez świecenia biskupie ma udział w munus, ale nie równa się to jeszcze potestas, stąd tylko biskup diecezjalny będący nie tylko w communio, ale w communio hierarchica z Kościołem katolickim cieszy się władzą ustawodawczą, którą sprawuje bezpośrednio, jednak w przypadku sprawowania świętej władzy sakramentów może to uczynić poprzez świętych szafarzy, a w przypadku władzy wykonawczej również poprzez wiernych świeckich, na podstawie missio canonica. Znajduje to swoje konkretne przełożenie w zarządzie intencjami i ofiarami mszalnymi w diecezji.