Założycielem klasztoru cysterek w Łubnicach nad Prosną był kasztelan krakowski Klemens. W latach 1239-1241 przekazał klasztorowi w Ołoboku kilka nadań. Pierwotne wyposażenie fundacji łubnickiej składało się głównie z majątków beneficjentów, tj. część wsi Łubnice (wraz z Dzietrzkowicami), Mieleszyn, Chróścin, Ochędzyn i Skomlin. Z majątku Klemensa nowa fundacja otrzymała wieś Konarzewo i działkę w Pudliszkach. Dodatkowo cysterkom ofiarowywał od arcybiskupa Pełki dziesięciny z niektórych majątków archidiecezji gnieźnieńskiej. Po śmierci Klemensa w 1241 roku kierownictwo fundacją przeszło w ręce jego brata Wierzbięty i wdowy po Klemensie Racławie. Chcieli przyłączyć majątek Łubnice do dóbr benedyktynek ze Staniątek, ale plan się nie powiódł. Utworzenie przeoratu łubnickiego nastąpiło dopiero w latach 1241-1244. Pierwsze siostry zakonne, które przybyły do Łubnic, pochodziły z Ołoboka. Przeorat miał nie więcej niż sześć zakonnic; klasztorem rządziła przeorysza ołobocka. W 1249 r. gmina ołobocka została przeniesiona do Łubnic i doszło do połączenia obu klasztorów. Konieczność zawarcia związku wynikała z trudnej sytuacji materialnej sióstr ołobockich. Klasztor w Łubnicach funkcjonował prawdopodobnie do 1253 roku, tj. w sumie dziesięć lat, zanim ponownie przeniósł się do Ołoboka.