W liście apostolskim Singulare praesidium z 12 maja 1882 r. papież Leon XIII powierzył polskim jezuitom z Galicji zadanie zreformowania Zakonu św. Sukces reformy był w dużej mierze zasługą Wojciecha Marii Baudissa SJ (1842-1926). Odegrał on kluczową rolę we wdrażaniu reformy, pełniąc przez 18 lat funkcje kierownicze w klasztorach bazyliańskich w Dobromilu (1884-1889, 1892-1902), Lwowie (6 marca - 1 lipca 1886) i Ławrowie (1889-1892). Jego prace zyskały mu wysoką renomę i powszechny szacunek. Pozytywna opinia o reformacie dobromilskim, jak go nazywano, jest bardzo dobrze udokumentowana w licznych świadectwach, dokumentach i zapiskach, zarówno współczesnych, jak i opracowanych na podstawie wspomnień członków zakonu bazylianów przez Kazimierza Drzymałę SJ w 1954 r., w ramach badań wstępnych do przyszłej beatyfikacji o. Baudissa. Analiza zebranego materiału pokazuje, że Baudiss zachęcał do odrodzenia starych zwyczajów bazyliańskich, a poprzez promowanie idei studiów filozoficznych i teologicznych pomógł wychować nowe, wysoko wykształcone pokolenie ojców bazylianów. Działając w jedności ze Stolicą Apostolską, bazyliańscy pisarze, wykładowcy, kaznodzieje i misjonarze wnieśli znaczący wkład zarówno dla Kościoła katolickiego, jak i narodu ukraińskiego. Osiągnięcia o. Wojciecha Marii Baudissa czynią go czołowym rzecznikiem ścisłej unii Kościoła greckokatolickiego i rzymskokatolickiego oraz patronem pokojowego współistnienia Polaków i Ukraińców. Wydaje się, że w jego przekonaniu Zakon Bazylianów miał wyjątkowe kwalifikacje do misji budowania mostów między Kościołem prawosławnym i katolickim.