W artykule Jerzego Wolnego dotyczącym środowiska katedralnego w Krakowie za czasów Jana Długosza (1431-1480), zauważa się istnienie ważnego kodeksu przechowywanego w Bibliotece Jagiellońskiej. Kodeks ten zawiera łacińskie teksty kazań na cały rok kościelny autorstwa Jana ze Słupcy, który był profesorem Uniwersytetu Krakowskiego. Autor artykułu, podczas gromadzenia materiałów do pracy poświęconej elicie umysłowej drugiej połowy XV wieku, zainteresował się tym kodeksem. Zachętą do tego było odnalezienie w aktach kapituły krakowskiej notatki o powierzeniu Janowi stanowiska kaznodziei katedralnego na życzenie Kazimierza Jagiellończyka. Na podstawie tych informacji można wnioskować, że autor kazań mógł być nie tylko kaznodzieją katedralnym, ale także dworskim. Oczekiwano więc, że w tekstach kazań pojawią się wątki patriotyczne, nawiązujące do idei politycznych monarchii i jego współpracowników. Takie wątki rzeczywiście znajdują się w kazaniu na dzień Patrona Polski, św. Wojciecha, opracowanym przez Jana ze Słupcy. Kazanie składa się z dwóch części. Pierwsza jest ściśle teologiczna, gdzie autor rozważa problem wiary i uczynków jako warunków zbawienia, definiując nadzieję jako zawierzenie temu, co się miłuje. Druga część ukazuje św. Wojciecha, podkreślając jego związki z Polską i przedstawiając jego życie od momentu opuszczenia Pragi, przez misję na Węgrzech, pobyt w Polsce na zaproszenie Bolesława Chrobrego, aż do męczeńskiej śmierci podczas misji pruskiej.