Ignacy Polkowski był jednym z najwybitniejszych uczonych ze środowiska Kościoła katolickiego drugiej połowy XIX wieku. Jako kleryk i kapłan diecezji warszawskiej, później jako ksiądz w Czerniejewie i Lubostroniu, a wreszcie jako notariusz, archiwista i kustosz Archiwum Biskupiego w Krakowie zadziwia ogromem i dynamiką swojego dorobku naukowego. Jego zainteresowania badawcze obejmowały teologię, historię i jej dyscypliny pomocnicze - archeologię, epigrafikę, numizmatykę, paleografię, studia rękopisów, studia inkunabulistyczne - oraz oczywiście historię Kościoła i literatury. Koniecznym warunkiem prowadzenia takich badań było posiadanie bogatego zbioru rękopisów, inkunabułów i starych druków. Zbudowanie takiej pracowni naukowej wymagało uważnej obserwacji rynku wydawniczego i księgarskiego oraz szerokich kontaktów z antykwariuszami i kolekcjonerami we wszystkich trzech częściach podzielonej wówczas Polski. Zamiłowanie kolekcjonerskie Polkowskiego w latach 1861-1888, wyrażające się w licznych zakupach i wyprzedażach, świadczy o niezwykłych umiejętnościach połączonych z doskonałą wiedzą. Stanowiska, które piastował w diecezjach warszawskiej, poznańskiej i krakowskiej, dały mu wiele możliwości kolekcjonowania ksiąg rękopiśmiennych i drukowanych ze zbiorów kościelnych. W ten sposób między innymi zebrał kolekcję, którą po jego śmierci oszacowano na ok. 20–30 tys. woluminów. W oczach współczesnych pasja Polkowskiego jako zbieracza książek podyktowana była również chęcią ocalenia przed rozproszeniem i wywozem kościelnych księgozbiorów historycznych oraz prywatnych bibliotek i archiwów.