Szkoły klasztorne żeńskie w Galicji w latach 1867-1914

Resumen

Artykuł nie pretenduje do przedstawienia globalnego spojrzenia na rozwój szkół żeńskich prowadzonych przez siostry zakonne w Galicji. Ze względu na bogactwo i złożoność tematu ogranicza się do jego ujęcia w szerokim ujęciu. Obejmuje siedem części: 1) kształcenie elementarne i ogólne w placówkach wyznaniowych w Galicji od stycznia 1867 do 1914 r., 2) szkoły zawodowe, 3) szkoły średnie, 4) programy nauczania, 5) kadrę nauczycielską, 6) uczniów, 7) szkoły łączone Okres autonomii charakteryzuje się intensywnym rozwojem życia społecznego i politycznego. Wyraźne zmiany zauważalne są także w sferze akademickiej. Należy zaznaczyć, że rozwój instytucji religijnych – zarówno w szkolnictwie podstawowym, jak i średnim – był ściśle powiązany z ogólną sytuacją oświaty w Galicji.W tym okresie znacznie wzrosła liczba szkół średnich prowadzonych przez siostry zakonne. Rzeczywiście, spośród 79 istniejących okręgów szkolnych, były one obecne w 36. A rozwój terytorialny szkół wskazuje na przewagę Krakowa, któremu sprzyja klimat duchowego, intelektualnego i kulturalnego zapału miasta. Rozwój ten utrudniały jednak we Lwowie trudne relacje między narodowościami i różnymi obrządkami. Współpraca trzech obrządków: rzymskokatolickiego, greckiego i ormiańskiego wymagała wzajemnych ustępstw na poziomie hierarchicznym, także na polu oświaty. Koniec XIX i początek XX to okres dużej aktywności ruchów społecznych, ruchów, z którymi religijne instytucje wychowawcze były ściśle związane w realizacji1 ich duchowych ideałów w zakresie nauczania i wychowania.