Żywot Anny Omiecińskiej został zagubiony wraz z zbiorem bpa Adolfa Szelążka, który przechowywał go po II wojnie światowej. Istnieją różne wersje życiorysu Anny, z których najbardziej znana to tekst Floriana Jaroszewicza. W archiwum klasztoru brygidek w Uden w Holandii odnaleziono holenderski przekład życiorysu Anny, co świadczy o staraniach o upowszechnienie jej kultu. Istnieje także łacińska wersja życiorysu Anny, co wskazuje na działania upowszechniające kult w Europie. Postać Anny była dramatyczna i paradoksalna, a jej śmierć na progu realizacji życiowego celu dodatkowo podkreślała ten dramat. Dzięki swojej pośmiertnej sławie cudotwórczej, była źródłem niezwykłych przeżyć religijnych, co było szczególnie cenione w okresach upadku ascezy. Ogólnie rzecz biorąc, była uważana za pocieszający przykład działania mocy Bożej w obliczu klęski.