Pogrom Żydów w Kielcach w lipcu 1946 roku był tematem tabu w polskiej historiografii przez wiele lat, co wynikało z polityki ówczesnych władz partyjno-państwowych, które ignorowały ten dramat w nadziei, że przestanie on istnieć w pamięci współczesnych. Jednak brak otwartej dyskusji sprzyjał nagromadzeniu się niedomówień, półprawd i stereotypów zarówno w społeczności polskiej, jak i żydowskiej. W niniejszym przeglądzie stanu badań autorzy podejmują próbę przybliżenia czytelnikom literatury dotyczącej stosunku Kościoła katolickiego do wydarzeń kieleckich. Podkreślają, że mimo dostępności opracowań spełniających wymogi naukowe, istnieją również publikacje oparte na niepopartych rzetelną analizą źródeł tezach, które można zaliczyć do publikacji o charakterze dziennikarskim lub propagandowym. Badania nad przyczynami, przebiegiem i konsekwencjami pogromu rozpoczęły się w Polsce dopiero w latach osiemdziesiątych i rozwijały w latach dziewięćdziesiątych. Kluczową kwestią pozostaje pytanie, czy pogrom był spontanicznym wystąpieniem antysemickiego tłumu czy wynikiem uprzednio przygotowanej prowokacji. Mimo wieloletnich badań nad pogromem kieleckim pozostaje wiele niewiadomych, na które nadal brak odpowiedzi. Konieczna jest kontynuacja badań, zwłaszcza poprzez kwerendę źródeł archiwalnych, w tym akt operacyjnych różnych służb, co może przynieść ważne ustalenia. Warto zauważyć, że nowe źródła mogą zmienić perspektywę na kwestię stosunku Kościoła katolickiego do wydarzeń kieleckich.