W ciągu czterech wieków działalności na ziemiach polskich Towarzystwo Jezusowe przyczyniło się w znacznym stopniu do obrony religii katolickiej przed innymi wyznaniami, a także do pogłębienia życia religijnego. Dokonało się to zwłaszcza poprzez silny wpływ na duchowieństwo świeckie i zakonne. 1) Pisano i publikowano katechizmy, postylle, nowe tłumaczenia Pisma Świętego, książki o apologetyce i ascetyce, a także podręczniki teologiczne i filozoficzne, pomagając w ten sposób duchowieństwu w jego działalności apostolskiej. 2) Założyło lub kierowało seminariami (2 papieskie, 9 diecezjalnych) i przygotowywał młodych ludzi do kapłaństwa. 3) Udzielało Ćwiczeń duchowych św. Ignacego pojedynczym osobom lub całym grupom (seminaria, domy zakonne). Towarzystwo oddziaływało na masy katolickie zwłaszcza poprzez swoje szkoły (66 przed rokiem 1773). Zakładano Sodalicje Mariańskie, których celem było nie tylko pogłębianie życia religijnego członków, ale także działalność charytatywna. Nie można też pominąć wpływu teatru religijnego. Sztuka sceniczna była na dobrym poziomie. Nie obawiano się nowinek technicznych.
Potężnym środkiem oddziaływania był apostolat książek i prasy. Przed 1773 r. Towarzystwo posiadało w Polsce około 20 drukarni. Od 1872 r. działało wydawnictwo jezuickie w Krakowie. Organizowano misje dla różnych klas i zawodów. Zakładane i prowadzone przez Towarzystwo bractwa i stowarzyszenia miały na celu pomoc w łagodzeniu różnych patologii społecznych.
W szczególności walczono z pijaństwem i tam, gdzie było to możliwe, utrudniano picie alkoholu. Jezuici walczyli również z czarami i zabobonami w Polsce. W 1630 r., jeszcze przed publikacją Cautio Criminalis Friedricha von Spee (1631), władzom miejskim Lublina udało się zapobiec stosowaniu tortur wobec osób podejrzanych o czary. W czasach zarazy i trudności jezuici na wszelkie sposoby pomagali swoim potomkom. W 1710 r. Towarzystwo straciło w Polsce ponad 150 swoich członków, którzy opiekowali się chorymi na dżumę.
Jezuici wprowadzili w Polsce różne formy pobożności. Na pierwszym miejscu należy wymienić nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Serca Jezusowego i związany z nim Apostolstwo Modlitwy. Drużbicki, a po nim Fenicki i Chomętowski, propagowali nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny w formie rozsławionej później na świecie przez św. Ludwika Grignon de Monfort . Jezuici wprowadzili w Polsce nabożeństwo majowe, nabożeństwo Czterdziesto Godzinne oraz trzydniowe nabożeństwo ekspiacyjne na zakończenie karnawału. Polacy zawdzięczają im wiele pieśni, a zwłaszcza popularność godzinek na dzień Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Głównymi cechami życia i stylu jezuitów w Polsce są: 1) Umiejętność łączenia chwały Bożej z dobrem ludzi, środków nadprzyrodzonych z naturalnymi, a przy tym dostosowanie ich do istniejącej sytuacji. 2) Wyraźnie apostolskie podejście do życia. 3) Głęboka miłość do Zbawiciela, Jego Kościoła i jego widzialnej głowy na ziemi.