Kontakty Polski z Estonią sięgają XVI wieku. Więzy te, umocnione już wspólnym losem w czasie niewoli narodowej, nabrały nowego wymiaru po 1918 r. poprzez zawarte traktaty międzyrządowe. W Estonii mieszkało od 2 do 3 tysięcy Polaków, z czego stała emigracja liczyła około tysiąca osób. Intensywnie rozwijała się emigracja sezonowa, skupiająca się na estońskim rolnictwie (3 do 4 tys. osób rocznie) i wydobyciu łupków bitumicznych (700 do 800 osób rocznie). Polscy emigranci założyli następujące organizacje: Polskie stowarzyszenie „Jutrzenka” (1928), Polskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe w Dorpacie, Krajowy Związek Polaków w Estonii (1930), Towarzystwo Estońsko-Polskie, Krajowy Związek Polaków „Jutrzenka” (1932), Obwód „Pszczółka”, Związek Górników Polskich (1936). Działał także polski ruch skautowy. Chrześcijanie katoliccy stanowili 0,2% ludności Estonii i byli w większości polskiego pochodzenia. W 1939 roku w Estonii pracowali następujący pasterze: biskup, ksiądz diecezjalny, kapucyni, jezuici, Towarzystwa Chrystusowe, siostry misjonarki ze Świętej Rodziny, siostry misjonarki Najświętszej Maryi Panny Jezusa, siostry Zgromadzenia Niepokalanej Dziewicy.
Vous pouvez également Lancer une recherche avancée de similarité pour cet article.