Kontakty Polski z Estonią sięgają XVI wieku. Więzy te, umocnione już wspólnym losem w czasie niewoli narodowej, nabrały nowego wymiaru po 1918 r. poprzez zawarte traktaty międzyrządowe. W Estonii mieszkało od 2 do 3 tysięcy Polaków, z czego stała emigracja liczyła około tysiąca osób. Intensywnie rozwijała się emigracja sezonowa, skupiająca się na estońskim rolnictwie (3 do 4 tys. osób rocznie) i wydobyciu łupków bitumicznych (700 do 800 osób rocznie). Polscy emigranci założyli następujące organizacje: Polskie stowarzyszenie „Jutrzenka” (1928), Polskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe w Dorpacie, Krajowy Związek Polaków w Estonii (1930), Towarzystwo Estońsko-Polskie, Krajowy Związek Polaków „Jutrzenka” (1932), Obwód „Pszczółka”, Związek Górników Polskich (1936). Działał także polski ruch skautowy. Chrześcijanie katoliccy stanowili 0,2% ludności Estonii i byli w większości polskiego pochodzenia. W 1939 roku w Estonii pracowali następujący pasterze: biskup, ksiądz diecezjalny, kapucyni, jezuici, Towarzystwa Chrystusowe, siostry misjonarki ze Świętej Rodziny, siostry misjonarki Najświętszej Maryi Panny Jezusa, siostry Zgromadzenia Niepokalanej Dziewicy.