Dekanat unicki gródecki był w czasach nowożytnych najbardziej wysuniętą na wschód częścią diecezji przemyskiej. Położony w dorzeczu Wereszycy i Dniestru, graniczył na wschodzie z diecezją lwowsko-halicko-kamieniecką, na południu z dekanatem Mokrzany, a na zachodzie i północy z dekanatami Jaworów i Sądowa. Jego historia sięga przynajmniej XVI wieku, gdy Gródek był siedzibą dobrze rozbudowanego dekanatu. Społeczność unicka dominowała w regionie, stanowiąc 64,6% jego ludności. Dekanat liczył 51 parafii obejmujących 59 miejscowości na obszarze 784,3 km2. Prawo patronatu nad 31 parafiami (61%) dekanatu należało do szlachty, 36% do instytucji kościelnych, a 17 (33%) do instytucji królewskich. Ta ostatnia grupa stanowiła więc znaczącą część dekanatu, głównie na jego północy, zajmując około 328,7 km2, czyli ponad 2/5 jego całkowitej powierzchni. Spośród osad królewskich, w których znajdowały się parafie unickie, jedna należała do starostwa Janów, jedna do starostwa Jaworów, a piętnaście do starostwa Gródek. Najbogatsze spośród tych siedemnastu były trzy parafie w Gródku. Pozostałe parafie były biedniejsze. Unickie parafie królewskiego patronatu w dekanacie Gródek były jednym z wielu miejsc krzyżowania się kultur zachodniej i wschodniej na terenie Polski, stanowiącym typowy obszar współistnienia dwóch obrządków tego samego wyznania w polsko-ruskiej przestrzeni mieszanej.