Prozopografia polskich zakonów żeńskich to temat często pomijany przez historiografię, zarówno świecką, jak i kościelną. Brak opracowań na ten temat sprawia, że nawet w genealogii polskich rodów, takiej jak prace prof. W. Dworzaczka, zakonnice są celowo pomijane. Brakuje także monografii poszczególnych klasztorów żeńskich, a dostępne herbarze zawierają tylko niewielki odsetek zakonnic. Trudnością jest również dostęp do źródeł historycznych, które często są zaginione lub niekompletne. Nieliczne dostępne publikacje dotyczące zakonnic koncentrują się głównie na postaciach wybitnych, a informacje o szeregowych członkiniach są bardzo ograniczone. Znalezienie informacji o poszczególnych zakonnicach wymaga żmudnej pracy w archiwach, gdzie często brakuje pełnych metryk klasztornych. Autorka opisuje swoją pracę nad stworzeniem prozopografii polskich zakonnic, bazując na zachowanych źródłach, głównie metrykach klasztornych. Mimo trudności udaje się zgromadzić informacje o tysiącach zakonnic z różnych klasztorów, choć liczba ta stanowi zaledwie część faktycznej populacji zakonnic. Opracowanie zawiera także ramy czasowe oraz strukturę kartoteki, która umożliwia zarówno porządkowanie informacji, jak i ich wyszukiwanie. Autorka zachęca do współpracy z innymi badaczami oraz dzielenia się informacjami i informuje, że praca nad prozopografią zakonnic wciąż trwa i wymaga zaangażowania wielu osób.